***

pod korą wymarłe miasto
schodzisz do kryjówki
przemawiać do kości
rozplątywać czerwoną wstążkę
z wypłowiałych włosów

dziewczynki zrośniętej z ziemią

miasto się w tobie nie mieści
jest drzewem
korzenie w powietrzu
gałęzie wrastają w kryptę

martwe wychodzi z ciebie i rośnie

.

.

.

***

płytkie są korzenie traw
plączą się w nich kosteczki
słodkie są źdźbła traw
rosa wsiąka w ziemię jak mleko

.

.

.

***

nigdy mnie nie było
poza rozpadliną
płatem ciemieniowym
pod sklepieniem

z głębi kości nikt nie słyszy

.

.

.

***

zbudowałam kości na mięsie
zwierząt które zjadłam

z głębi wołają

kośćmi żywi się ziemia i martwi

.

.

.

Martyna Pankiewicz
ur. 1984 w Łodzi. Nominowana w konkursie Bierezina i FDF. Publikowała m.in.: w „Twórczości”, „Odrze”, „Fabulariach”, „Afroncie”, „Tlenie Literackim”. Debiutuje tomem poetyckim czym się żywi ziemia i martwi (wydawnictwo papierwdole, 2023). Mieszka we Wrocławiu.