***
pod korą wymarłe miasto
schodzisz do kryjówki
przemawiać do kości
rozplątywać czerwoną wstążkę
z wypłowiałych włosów
dziewczynki zrośniętej z ziemią
miasto się w tobie nie mieści
jest drzewem
korzenie w powietrzu
gałęzie wrastają w kryptę
martwe wychodzi z ciebie i rośnie
.
.
.
***
płytkie są korzenie traw
plączą się w nich kosteczki
słodkie są źdźbła traw
rosa wsiąka w ziemię jak mleko
.
.
.
***
nigdy mnie nie było
poza rozpadliną
płatem ciemieniowym
pod sklepieniem
z głębi kości nikt nie słyszy
.
.
.
***
zbudowałam kości na mięsie
zwierząt które zjadłam
z głębi wołają
kośćmi żywi się ziemia i martwi
.
.
.
Martyna Pankiewicz
ur. 1984 w Łodzi. Nominowana w konkursie Bierezina i FDF. Publikowała m.in.: w „Twórczości”, „Odrze”, „Fabulariach”, „Afroncie”, „Tlenie Literackim”. Debiutuje tomem poetyckim czym się żywi ziemia i martwi (wydawnictwo papierwdole, 2023). Mieszka we Wrocławiu.